هوالحكيم

اشارت‌گه سيب

عصر آدينه‌اي بود از ايار سنه‌ي 1391 هجري شمسي. عطر سبز چمن و نغمه‌ي آواز هزاران شهرستانك سركان از توابع تويسركان مشام و سمع‌مان را ربوده بود. منزلي مادري، دودانگه، كه با شراكت خاله‌هايمان ابتياع نموده‌ايم. ايوانكي دارد بس دل‌گشا و فرح‌بخش كه منظره‌ي پيدا از آن جان را به لب سوق داده و قدرت خداي خلاق در خلقتِ خاص طبيعت خالص، هوش از سر هر باهوشي برده و مدهوشش مي‌كند. خنك نسيمي روح‌افزا و جان‌پرور دارد؛ چنان كه هيچ حيامندي از سپردن تن به آن، حيا نكند.....